Come with me,
Let's climb the mango tree,
Its golden fruits are ripe,
full of sweet taste.
Under this mango tree,
many leaves have fallen,
many fruits have taken,
hungry kids and monkeys.
Under this mango tree,
many have enjoyed your shadow,
stories have been told,
tears and laughter,
many have reached and gone back.
Thank you for being.
Wij wensen alle lieve mensen een gelukkig en gezond nieuw jaar! Hangt de mooie Lulu kalender 2021 al thuis aan de wand? We hebben ze allemaal verkocht, echt super, dankjulliewel. We ontkomen er niet aan om eerste onze sympathie te uiten voor alle onrust wat gaande is omtrent Covid-19 en bijkomende restricties. We hopen dat jullie de vrede, liefde, en goede energie blijven behouden in jullie harten en dit ook aanvullen bij elkaar. Juist in deze tijd is het zo belangrijk om 'in connectie' te blijven en nieuwe manieren van verbinding te vinden. In mijn thuis gemeente heeft de Beemster kerk beschilderde stenen uitgedeeld met tekeningen en/of tekst erop. Die steen kun je bijvoorbeeld tijdens een wandeling ergens neerleggen wat dan door een ander gevonden wordt. Ik vind het een mooi initiatief! Hier in Tanzania vlamt Corona ook weer op, maar naast de nodige voorzorgsmaatregelen worden er hier verder geen restricties ingevoerd.
Een terugblik...
Wij kijken terug op een bijzonder eerste jaar in Mwanza. Het jaar werd voor ons afgesloten met een diploma uitreiking van de eerste groep Lulu studenten! Het was een hele happening, ondanks dat het een regenachtige dag was en we grotendeels van de tijd geen stroom hadden, hebben we het er het beste van gemaakt. De graduates hadden een dans en een klein toneelstukje voorbereidt en de mentoren een ware fashion show. En feestjes vieren dat kunnen ze hier maar al te goed! Uiteindelijk kwam om 16h smiddags de generator aan en werden de heupen los geschud...
Na de graduation hadden we allemaal twee weken vrij en kwam familie logeren, Yesaya (14jr) en Abiya (16jr)! Zij wonen bij hun moeder in de stad Musoma, hier drie uur rijden vandaan. Ze hadden elkaar ruim vier jaar niet gezien en er was meteen een hele goede klik tussen Yesaya en Jacob. Tussen kerst en nieuwjaar waren Jacob en ik nog voor paar dagen naar Ukerewe island en Ukara island gegaan. Een boottocht van 2,5 uur, vervolgens een taxi naar de volgende boot, nog een uur op de boot, en dan nog 30min op de brommer naar een SMA missiepost. Prachtige eilandjes, waar de mensen heel basaal leven van hun eigen oogst en dieren. (scroll naar rechts voor meer foto's).
In oktober hadden we twee geslaagde workshop weken gehad, de ene week voor de studenten en de andere week voor de mentoren. De studenten hebben hun eerste ervaringen gehad met tekenen met de nodige tips en tricks van kunstenaar Maziku. Ook hebben we lege flessen gedecoreerd met draad en stoffen bloemen. In de week voor de mentoren hebben we specifieke lessen herhaald met name over hoe met geld om te gaan en een (kleine) business op de zetten. Akimu (papa Jacob) kwam een gastcollege geven over zijn kippen project en madam Esther van het Maisha Matters Programme (een programma die o.a. vrouwen ondersteund een eigen inkomen te verdienen) kwam vertellen over haar succesvolle farm waar ze groenten verbouwt en verkoopt. De week sloten we af met een sportieve dag en hebben we netball gespeeld, gecoached door de Mwanza Charity Group.
"Endless 'MommaLuv' comes with sweat...!"
Het afgelopen jaar hebben we 27 jonge moeders kunnen verblijden met een nuttig kraampakket! We zijn zo dankbaar voor de goede samenwerking met Stichting MommaLuv in Nederland. En natuurlijk alle moeders vanuit Nederland die hier aan meedoen, zonder hun was dit allemaal niet mogelijk. En denk maar niet dat je zo'n kraampakket 'even langs brengt'. We kopen alle producten lokaal in hier op de markt en bij kleine winkeltjes. Meestal kopen we alvast in voor 7 moeders en slaan we dat op in onze store ruimte. Zodra er een moeder bevallen is proberen we haar binnen die eerste twee weken te bezoeken. Ik rijd dan samen met Happy of Anna (onze Mommaluv coördinatoren) naar het huis van de moeder. Soms rijden we wel 30 tot 40 minuten over onverharde wegen, parkeren we de auto en gaan we een stukje te voet verder. Vandeweek ging het even mis... ik belande met mijn auto in een rijstveld... Door de vele regen lag er veel modder en gleed ik zo de rand af. Als we slim waren, waren we gewoon te voet gegaan. Anyway..... na 3 uur verder, 10 man sterk, en vele stenen, was het gelukt de auto eruit te krijgen. Iemand vroeg later aan mij 'was je niet bang?' Ik antwoordde 'nee, totaal niet, ik voelde alleen maar heel veel dankbaarheid dat mensen ons vanuit alle verte kwamen helpen'. Uiteraard wel voor een kleine vergoeding, zou ik ook vragen als ik hun was ;) Voor meer informatie over stichting Mommaluv, neem een kijkje op hun website www.mommaluv.nl
"When someone special enters your life unexpectedly, listen to them as they are brought into your life for a reason"
Het was het moment dat Esther ons kantoor binnen kwam lopen. Een zelfverzekerde vrouw met een missie, dat bleek al snel duidelijk. Ze is een sign- language teacher (docent gebarentaal) en begeleidt vele meiden die slechthorend of doof zijn. Ze legde aan mij uit hoe hun leefsituatie is. Scholen voor doven zijn hier veelal niet beschikbaar (laat staan teachers die doventaal kunnen) en gaan ze daardoor naar de reguliere school. Het kan zelfs zijn dat iemand middelbare school afmaakt maar niet kan lezen of schrijven. Hoe is dat mogelijk vraag je je dan af..? Andere blijven thuis en werken op het land en in het huishouden. In vele gevallen is communicatie met de familie ook moeilijk, waardoor sommige zelfs verstoten worden en op straat belanden. Dit maakt deze groep extra kwetsbaar voor (lichamelijke/sociale) uitbuiting en geweld. We zitten nu in de eerste fase hoe we deze meiden het beste kunnen helpen. Sommige kunnen schrijven en lezen, anderen niet. Esther gebruikt de lessen uit onze Lulu boeken maar die bevatten erg veel informatie. We doceren het en ze maakt gebruik van veel plaatjes en tekeningen op het bord. Op maandag combineren we deze lessen met vervolgens praktijkles op de naaimachines. Op de donderdagen doen ze mee aan onze reguliere handwerk lessen, zodat ze ook minglen met anderen. In de toekomst zouden we graag sign-language courses willen aanbieden aan de ouders/caretakers van de meiden, zodat zij beter met hen kunnen communiceren. Ook hebben enkele Lulu mentoren interesse getoond dit te leren, zodat zij in een later stadium Esther kunnen helpen. Deze aanvraag staat uit bij een donor en ik hoop dat het gehonoreerd wordt! Verder zitten we nog in de oriënterende fase en zijn we ook opzoek naar mensen (binnen en buiten Mwanza) die meer ervaring hebben met deze groep. Beschik jij over kennis die je met ons wilt delen? Dan hoor ik graag van je!
"A question or expression is often the first intimation of a totally NEW development"
*Lulu consultancy* Via via is Lulu gevraagd om een training te verzorgen aan middelbare scholieren over menstruatie, seksualiteit, en zwangerschap. Onderwerpen waar over het algemeen thuis en op school niet tot weinig over gesproken wordt. Daar zeiden we geen nee tegen en hebben we deze nieuwe uitdaging opgepakt! Vandeweek zijn we ook bij een vrouwen netbal team geweest en deze week bezoeken we nog een ander netbal team. Het gaat als een lopend vuurtje! Deze trainingen worden afwisselend gegeven door twee van onze senior Lulu mentoren (totaal hebben we 5 senior mentoren) en Teddy coördineert dit. Ze doen het zo goed en ik ben echt trots op ze als ik ze zie les geven! Het zijn interactieve sessies waarbij geen vraag te gek is, er ruimte is voor kleine individuele- en groepsopdrachten en dans/spel. Zowel de meiden als hun caretakers zijn ontzettend enthousiast. Met als kers op de taart krijgt ieder ook een set wasbare inlegkruisjes (washable pads) kado met uitleg hoe dit te wassen. Deze pads zijn gedoneerd door Bush Knowledge Safaris en La Petite Ourse uit Canada. Ze hebben aangegeven meer pads onze kant op te sturen gezien deze niet hier lokaal te koop zijn, maar het liefste zouden we deze pads (en misschien ook later de baby luiers) zelf willen maken zodat we dit als vast onderdeel kunnen aanbieden aan (allereerst) onze Lulu studenten. We zijn aan het inventariseren waar we de materialen kunnen inkopen – wordt vervolgd!
*Biashara Club* Begin dit jaar zijn we met onze 'Biashara (betekent business in Swahili) Club' gestart. Deze club bestaat momenteel uit 16 Lulu mentoren die aangegeven hebben graag zelf een eigen (kleine) business te willen starten. Bijvoorbeeld een verkoopstalletje met fruit, een kapperszaakje, een winkel met levensproducten, of verkoop van kleding en/of schoenen.
Nu heb ik wel even een tijdje op dit idee zitten broeden... want in eerste instantie zijn de mentoren er voor het begeleiden van hun eigen studenten bijeenkomsten twee keer in de week, anderen zelfs vier keer in de week. Hoe kunnen zij gezien de tijd en de zorg voor kinderen en huishouden dan ook nog een handeltje ernaast runnen..?! De business moet niet ten kosten gaan van onze core Lulu activiteiten. Aan de andere kant biedt het hun ook een nieuwe kans op een beter leven (meer inkomen), nieuwe ervaringen die ze dan ook weer kunnen delen met de studenten. We hebben trainingen beschikbaar op het gebied van 'business and how to use money wisely', maar de inside en ervaring mist nog. Nu we een donor hebben gevonden die bereidt is ons te helpen met een start kapitaal, gaan we dit proberen! Om de twee weken komen we bij elkaar op de woensdag ochtend en verzorg ik de les. De eerste sessie gingen we aan de slag met onze dromen (wat daar begint het allemaal mee toch?) "wat is jouw droom business?" Ze mochten tekenen, kleuren, en plaatjes gebruiken uit tijdschriften. Tijdens de tweede sessie maakte we een start met een business plan aan de hand van '6W+1H' [What/Why/Where/Who/When/With what and How]. Ieder heeft zijn eigen 'Biashara Buddy', een blijvende partner waarmee je kunt sparren en elkaar kunt helpen. Hier later meer over! Zie hieronder een leuke presentatie video van alle 'dromen'.
"You will never fully appreciate the UPS unless you have some DOWNS"
Ik zit hier thuis in 'ons hoekje' deze blog te schrijven en luister naar het liedje 'Slow Down van Juls/Agent Sasco'. Een goed moment om deze blog af te sluiten met een korte reflectie op mijn missionair leven. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn, ook al krijg je misschien de indruk van wel na het lezen van al dat goede nieuws van zojuist ;)
Ik besef mij dat ik de meeste tijd van mijn week samen doorbreng met de lokale bevolking. Wat ik zie als één van de leukste aspecten van mijn werk en leven hier, anderzijds vraagt het ook energie en flexibiliteit. Ik noem het maar een 'culturele antenne' die constant aan staat. En hoe je het ook bekijkt, ze zullen mij nooit als 1 van hen zien, ik blijf altijd de 'mzungu' (- met geld). En dat is soms wel eens confronterend! Als voorbeeld: de meiden mogen van Lulu geld lenen, mits ze elke maand een vast bedrag terug betalen (vooraf besproken en op papier gezet) en niet meer dat 1 lening per keer. Nu was er 1 mentor die een aardig groot bedrag vroeg, wat ik haar geleend heb. Vervolgens die week kreeg ik 4 andere mentoren op kantoor met verzoek voor hetzelfde bedrag maar voor een andere reden..! Dit kon geen toeval zijn haha ("Suus leent ook grote bedragen..! vraag d'r maar!"). Ik heb het halt gezet en iedereen bij elkaar geroepen. Hen uitgelegd dat ik dit zo niet accepteer en we hebben we de afspraken omtrent een lening wat aangepast.
Veel meiden binnen het Lulu project delen ook hun privé leven met elkaar. Sommige zijn bijvoorbeeld beste vriendinnen geworden, delen een kamer samen, bezoeken elkaar thuis, nodigen elkaar uit voor bruiloften etcetera. Ook op de mindere momenten zijn ze er voor elkaar. In ernstige gevallen wordt ik vaak ook gebeld en op de hoogte gebracht. Vaak zijn het familie omstandigheden (huishoudelijk geweld) of gezondheidsklachten. Zo maar een aantal situaties die de laatste drie maanden voorbij zijn gekomen: een van onze mentoren is door haar ex-partner met een mes aangevallen en heeft door haar onderarm gestoken. Een ander hebben we met spoed naar het ziekenhuis moeten brengen voor een medische ingreep. Een derde probeert nu weg te gaan bij haar partner die haar niet trouw is en haar bij woordwisselingen regelmatig slaat. Een vierde probeert haar kind terug te krijgen die door haar ex-partner is meegenomen. Tot slot onze buurvrouw die in de vroege ochtend om 4u voor onze gate stond: ze was door haar man met een steen geslagen in haar gezicht en heeft twee tanden verloren.
Het was een periode van een opeenstapeling aan nare gebeurtenissen (niet de norm). Nu vraag je je vast af "hoe ga je daar allemaal mee om?" Allereerst rustig blijven en niet direct in de 'hulp/oordeel modus' schieten. Wat niet altijd zo gemakkelijk is! Naar mijn inziens doen we dat in Nederland veel sneller namelijk. Soms delen ze het met je om je er alleen van op de hoogte te brengen. Er is dan vanuit hun nog geen 'directe hulp vraag' (ook al zie ik dat zelf misschien anders). Men zegt dan "pole" tegen elkaar wat "sorry" betekent in Swahili. Om aan te geven dat je het met die persoon te doen hebt. Vervolgens bekijken we samen wie de beste persoon is om haar te helpen of ze hebben zelf al het e.e.a. geregeld. Als vrouw alleen heb je helaas weinig stem in situaties als bijv. huishoudelijk geweld. Helemaal als je geen geld (budget) hebt. Je kunt naar de politie gaan, maar als je daar alleen al moet betalen om een file te openen... maar met hulp van een gemeenschap is er soms wel het een en ander mogelijk om iemand uit een situatie te halen. De gemeenschap van Lulu/SMA, maar ook de gemeenschap van de kerk of de moskee.
Verder probeer ik elke situatie apart te zien en rekening te houden met de persoonlijke omstandigheden waarin iemand leeft. De ene vrouw heeft wel het netwerk en de ander niet. Normaal gesproken draagt iedereen iets bij (een klein bedrag) om zo iemand te helpen. Zo kan ik beslissen dat ik voor de ene meer bijdraag aan de ziekenhuis kosten dan voor de ander.
In de avonden kan ik hier soms nog over doormalen, met name als het huishoudelijk geweld betreft. Binnen Lulu hebben we lessen over een gezonde relatie, uitbuiting, alcoholisme, etc maar we (lees: heel Tanzania) hebben hierin nog een lange weg te gaan. Nieuwe manieren vinden om dit te adresseren en de mannen erbij te betrekken.
Voor nu genoeg reflectie! Jacob vindt het een leuk idee om deze blog blij af te sluiten met een leuk filmpje van ons lieve hondje Buddy. Werkelijk waar, ze is echt onze buddy in tijden van blijdschap en verdriet! Je ziet soms ook Bobby voorbij komen, de hond van Akimu die ook af en toe bij ons is. Geniet ervan (tip: geluid aan)! (Onderaan het filmpje nog een laatste notitie over ons in de media).
In de media
In december is er een artikel over ons leven verschenen in de Uitkomst. Klik op onderstaande link, pagina 38/39.
Door de WNM ben ik gevraagd het boegbeeld te zijn voor de Pinksteractie, super leuk!
Houd hun website en posters/bladen maar goed in de gaten. Lieve groet uit Mwanza, Susanne
En Hi5 van Jacob.
Comments