Blog #5: gevoeligheid als kracht

---

"Niet alles is verklaarbaar. En dat hoeft ook niet. Soms zit heling in het accepteren dat het zo is."

---

Iets wat dicht bij mijn hart staat en ik graag als eerste met jullie wil delen is het verlies van voormalig SMA geassocieerde Marga van Barschot. Zij is na een kort ziekbed plotseling overleden enkele weken geleden. Marga is Nederlands en woont hier al ruim 20 jaar, ze heeft het Upendo Daima ('onvoorwaardelijke liefde') project opgezet die zorg draagt voor straatjongens en hen onderdak en onderwijs biedt. Ze was de laatste jaren niet meer actief in het project, omdat haar gezondheid dat niet meer toeliet, maar ze wilde zo graag betrokken blijven en daar blijven wonen. Niet naar Nederland terug, maar hier bij haar man blijven, alle kinderen uit het centrum en haar honden en katten. Eens in de zoveel tijd ging ik Marga opzoeken en bracht ik haar mee naar de stad voor een lekkere kop koffie, gezonde lunch of naar de kapper. Dat waren gezellige momenten! Marga kon ontzettend genieten van haar prachtige tuin en al haar lieve dieren. Ze was écht een mensen-mens en heeft zich met hart en ziel ingezet voor de straatjongens hier in Mwanza. Haar familie uit Nederland kon helaas niet bij de begrafenis zijn, dus ik heb zo goed als mogelijk zorg gedragen dat alles naar wens zou gaan. Het was een bijzondere begrafenis. Een groep oudere jongens - die als kind zijnde in het centrum hebben gewoond - droegen haar kist naar de plek waar ze begraven werd, onder een prachtige boom op het Upendo Daima terrein. Ik denk dat Marga het niet anders gewild had. Rust zacht lieve Marga! Ik zal je missen.

Het zal jullie vast niet ontgaan zijn dat ook de Tanzaniaanse president John Magufuli op 17 maart is overleden. Het was een grote schok voor de bevolking! Via informele weg gingen er al verhalen rond dat hij ernstig ziek was en met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Maar dat hij zou overlijden... dat hadden velen niet verwacht. 'Hij die zo omstreden tegen het Corona regime inging zal toch nu niet zelf overlijden aan Corona..?' Wat precies de doodsoorzaak is, is niet bekend, hij scheen al langere tijd hartproblemen te hebben. Vervolgens werd er twee weken van nationale rouw afgekondigd zo net voor de paasvakantie, dus Jacob had drie weken vrij. De nieuwe president is overigens een vrouw, Samia Suluhu Hassan. Iedereen is hoopvol en in afwachting van haar kunnen!

In de drie weken vakantie van Jacob hadden we de behoefte om op pad te gaan. We hebben een Nederlandse vriendin Esther en haar dochter Nuru opgezocht in Kigamboni (aan de kust bij Dar es Salaam). We gingen eerst met de bus naar Dodoma (10h rijden) en sliepen daar een nachtje. De volgende dag gingen we verder naar Dar es Salaam (7h rijden). Ze wonen daar dicht bij het strand dus we hebben bijna elke dag heerlijk gezwommen. Esther zet zich daar in samen met de lokale bevolking om een 'community art center' op te bouwen onder de naam SHINE AFRICA. Ze verzorgen professionele dans en drum lessen en je kunt hun boeken voor shows en workshops (ook online, dus boeken maar!). Een groot deel van de opbrengsten gaan naar de opbouw van het centrum. Wij hebben zelf ook meegedaan aan een Ngoma dansles en het was super tof (voor jong en oud)! Zie je Jacob los gaan?!

---

"Love your work and it will love you back"

---

Een foto zegt zoveel meer toch? Hieronder volgen een aantal foto's met daaronder een toelichting op onze activiteiten binnen het Lulu project! De sfeer is goed in de groep en op Afrikaans tempo zijn wij samen heel goed op weg... (Be)leef je het met ons mee?

*Lulu groepen* Dit is een foto van één van onze 10 vrouwen groepen in Mahina een buitenwijk van Mwanza. De hoofdmentor Rose (linksonder op de foto) heeft net haar training afgerond over Eerste Hulp ('Huduma ya kwanza') waar ze o.a. leren wat de doen bij brandwonden. Ze mogen vrij gebruik maken van dit klaslokaal van een basisschool. Nu staan we alleen voor een grote uitdaging! Vele groepen komen al lange tijd bijeen in dezelfde wijken en geven aan dat het moeilijk is om nieuwe studenten te vinden. Daarom gaan we nu bekijken of we de groepen kunnen verplaatsen naar andere wijken zodat we meer nieuwe meiden kunnen bereiken om deel te nemen aan ons 1jarig trainingstraject. Dat is niet zo even gedaan... dit vraagt om veel geduld, bezoekjes aan de dorpshoofden en brief verkeer. Enja.... verandering is soms moeilijk als je het al jaren zo gedaan hebt... maar de tijd is rijp! En gelukkig realiseren de Lulu mentoren dat zich ook.

*Lulu Consultancies / Reusable Sanitary Pads initiative* Het waterproof materiaal uit Uganda is eindelijk gearriveerd! In de kleuren paars, licht blauw, en roze. Op de foto zie je onze coördinator Teddy. Zoals ik in mijn vorige blog had aangegeven willen we wasbare inlegkruisjes (zie voorbeeld foto van de inlegkruisjes met tasje) gaan maken en dit geven aan onze Lulu studenten na het succesvol afronden van de lessen over gezondheid, menstruatie en seksualiteit. Ook gaan we verder met trainingen verzorgen op aanvraag bij bijvoorbeeld scholen en vrouwen sportclubs. Nu moeten we alleen nog even afwachten of ons proposal bij één van onze donoren wordt goedgekeurd, want dan kunnen we ook de rest van de benodigde materialen inkopen. Dit kan gewoon lokaal hier in Mwanza gelukkig. We are excited!

*Viziwe Girl Power* De groep is compleet! Al deze 13 meiden (2 missen op de foto) zijn doof of slechthorend ('viziwe' in Swahili), maar dat betekent niet dat ze een uitdaging uit de weg gaan - in tegendeel - ze willen zo graag leren! Hun coördinator Esther (hurkend op de foto) begeleidt hen en verzorgt Lulu trainingen en handwerklessen op maat. Ze komen elke maandag samen en op de donderdagen voegen ze zich aan onze bestaande handwerklessen samen met de groep Lulu mentoren. I am proud of them!

*Biashara Club* Zoals jullie weten hebben we een business ('biashara' in Swahili) club opgericht bestaande uit een 16tal Lulu mentoren die vrijwillig hebben aangeven graag een eigen business op te starten. In de afgelopen drie maanden zijn we om de twee weken bij elkaar gekomen om kennis met elkaar te delen en onze persoonlijke plannen en budgetten te maken. Ook hebben we 'buddy's' gevormd waarbij ze in tweetallen elkaar helpen en uitdagen het beste uit hunzelf naar boven te halen. Zij blijven buddy's ook tijdens de opstart en uitvoering van hun businesses. Op de foto zie je buddy's Elizabeth en Jamillah die beide een eigen saloon (kapperszaakje) willen opzetten. Elizabeth heeft al een eigen zaakje maar wilt dit graag verbeteren. Nu is er natuurlijk geld nodig om al die 16 meiden hier in te supporten! En daarbij konden we rekenen op de steun van stichting Akwaaba - ontzettend bedankt Jeroen, Jos, en Elly! En alle mensen die achter de missie van deze stichting staan. Wat nu volgt is een actieplan maken voor de meiden om daadwerkelijk te kunnen starten.

*Mommaluv* We blijven 'mommaluv-en' en verblijden onze studenten met een nuttig kraampakket kort nadat ze bevallen zijn van hun kindje. Dit ontvangen ze uiteraard maar éénmalig en niet bij elke geboorte van een volgend kindje, want ik wil voorkomen dat dit een stimulans kan zijn om nog meer kinderen te krijgen (you never know...) Op de foto zie je Marry (24 jaar) en bevallen van haar vierde kindje genaamd Elizabeth. Op de foto ook haar tweeling Kulwa en Dotto. Marry woont samen met haar vriend en zorgt voor al het reilen en zeilen in huis. Sinds januari gaat zij naar de Lulu bijeenkomsten en zoals ze het zelf zegt vindt ze het leuk om daar andere vrouwen te ontmoeten en nieuwe dingen te leren die van toevoeging zijn op haar leven. Ben je zwanger en wil je ook graag een andere moeder verblijden met een nuttig pakket (i.p.v. zelf veel kraamkado's krijgen)? Neem dan een kijkje op de website van MommaLuv.

* Handcraft Workshops* Twee keer in het jaar verzorgen we een workshop week waarin de Lulu studenten de mogelijkheid krijgen om twee nieuwe crafts te leren. Ter voorbereiding op zo'n workshop vormen we een comité die beslist wat ze willen maken en welke inkopen daarvoor gedaan moeten worden. En als we de kennis&kunde niet zelf in huis hebben zoeken we naar een persoon van buitenaf die hun talent met ons wilt delen. Dit keer gingen we armbandjes maken van hele kleine kraaltjes, deze zijn nu heel erg in! Ik heb ook een poging gedaan ;) En we hebben kerstkaarten geborduurd, maar dit was meer een strategische keuze want we hebben een bestelling ontvangen van wel 300 kerstkaarten. Dus beter maar op tijd beginnen haha! De armbandjes gaan we verkopen in onze Vipaji Craft Shop.

Nu lijkt het mij zo tof als we ooit een echte werkplaats hebben waar we de boel meer de boel kunnen laten en ook andere technieken zoals hout- glas- en metaal bewerking veilig kunnen leren. Ik fantaseer over een soort van container workshop (zoals het plaatje laat zien), maar hoe komen we aan 1) containers 2) stuk land en 3) gereedschap?? Via internet kwam ik terecht bij stichting Gered Gereedschap en heb ik hen een uitgebreide proposal geschreven. Na een lange selectieperiode heb ik kortgeleden vernomen dat we geselecteerd zijn! Super gaaf! Een container vol met gereedschap en naaimachines komen onze kant op. Dit zal nog wel een jaartje duren voordat deze container aankomt vanuit Nederland (en we zelf de transport moeten regelen vanuit Dar es Salaam haven naar Mwanza zo'n 1200 km...), dus dat geeft ons wat tijd om de mogelijkheden te bekijken voor het creëren van een échte werkplaats. Krijgt nog een lang vervolg...

---

"Kwetsbaarheid begint met moed. Moed om er te zijn en jezelf te laten zien."

---

Zo sluit ik deze blog af met een korte blik om mijn missionaire leven hier.

Vroeger heb ik altijd gedacht dat mijn gevoeligheid (in 'hippe term' ook wel hoog-gevoeligheid genoemd) niet goed was en voelde ik dat er niet veel ruimte hier voor was in de omgeving waar ik opgroeide. Op school en bij hobby's lag de focus op presteren en het hielp ook niet mee dat ik ook nog eens behoorlijk perfectionistisch kon (en nog kan) zijn. Ik werd 'hard' van binnen en had zo mijn visuele schild gebouwd die mij overeind hield. Ik was succesvol op werk, maar van binnen brokkelde de échte IK steeds meer af. Tot dat bleek dat dit schild niet sterk genoeg was en ik in 2017 thuis belandde met een burn-out. Pas als je jezelf écht kwijt bent ontstaat de wilskracht om jezelf terug te vinden. Bizar eigenlijk, want vaak geeft je lichaam al genoeg signalen dat je te ver gaat of de verkeerde richting uit. Door middel van veel rust, sport, meditatie, kerk/bidden, therapie en coaching, had ik mijzelf gaandeweg weer terug gevonden en begon mijn eigen vlam weer goed te branden. Ik heb tijdens die periode ook geleerd over mijn gevoeligheid en hoe daar in een positieve manier meer ruimte en gehoor aan te geven. Daarbij kwam ook het verlangen om weer terug naar Tanzania te gaan en mijn passie te volgen: het werken en wonen met de mensen hier! In mijn leven hier wordt er aardig veel een beroep gedaan op mijn gevoeligheid en merk ik dat ik constant mijn 'culturele antenne' en intuïtie raadpleeg voor bezinning en advies, hoe tof is dat! Anderzijds voelt dat ook kwetsbaar, want in alle openheid schuilt ook angst voor falen en teleurstelling (ja ik ben ook maar een mens haha!). Dan is er wat moed nodig om toch naar mijzelf te luisteren en te kiezen voor die kwetsbaarheid (oftewel zachtheid boven hardheid).

Soms zijn er baaldagen en lijkt alles even tegen te werken. Dan is het mij even te veel of gebeuren er dingen waar ik niet met mijn verstand bij kan. Dat voelt dan verwarrend en eenzaam. Niet dat ik vaak alleen ben, in tegendeel, maar in de manier hoe je alles beleeft kun je je wel eenzaam voelen. Het helpt dan om te praten met anderen uit de SMA familie of buitenlandse vriendinnen die hier wonen. Door de Covid-19 pandemie hebben we sinds dat we in Tanzania zijn geen bezoek gehad uit Nederland (of andere landen). Ook geen donoren die langs kwamen of vrijwilligers die meehelpen. Dat is best pittig! Uiteraard 'delen' we genoeg via het gemak van internet en media, maar dat is toch anders dan iemand persoonlijk een kijkje te laten nemen in je leven.

Bij de SMA ligt de focus op het laten zien van de weerbaarheid en (positieve) kracht van de mensen hier. Niks van foto's van arme mensen of andere zielige plaatjes die bij ons in Europa vaak gevoelens opwekken van 'wij moeten Afrika helpen..!'. Dit 'White-savior' principe is gevaarlijk en totaal niet de bedoeling. Tijdens mijn eerste trip naar Afrika 13 jaar geleden ging ik ook met die gedachten daar heen, maar daar kom je snel van af want je merkt dat dat helemaal niet een rechtvaardige manier is en je bereikt er ook werkelijk niks mee. De mensen hier (zoals elke eigen cultuur) beschikken over andere wijsheden waar wij totaal geen notie van hebben. Het gaat juist om interculturele uitwisseling, open staan voor elkaar, waarbij wij leren van hun en zij leren van ons. Ik ontken niet dat er geen armoede is, maar we proberen juist de positieve initiatieven aan het licht te brengen. Daarom zie je in mijn blogs ook nooit 'zielige foto's' maar beelden van kracht, liefde, en hoop. Er zijn hier mensen die heel weinig te besteden hebben maar op sociaal-psychische vlak gezonder zijn dan de gemiddelde Europeaan die naar ons idee 'alles heeft' (om maar even een voorbeeld te geven). Ik probeer de meiden zoveel mogelijk te coachen om het zelf te doen, als een brug naar onafhankelijkheid en zelfredzaamheid! Anderzijds leer ik héél veel van hun, meer dan zij zich beseffen...

Ik ben dankbaar voor alles wat Jacob en mij gegeven is en leven we hier 'ons mooiste leven' [met dank aan Michael Pilarczyk voor deze term. Heb je zijn boek gelezen Master Your Mindset? Echt een aanrader]. Ons hondje Buddy hoort er helemaal bij en ze doet haar naam écht eer aan: ze voelt haar fijn aan hoe wij ons voelen en komt op de juiste momenten ons een dikke knuffel geven! Elke ochtend staat ze klaar bij de auto om Jacob naar school te brengen en ze vindt het heel erg leuk om met mij op pad te gaan. Zie onderstaande filmpje!

Ter afsluiting een foto van mij in rode jurk (dank je Bert!). Deze zijn nu helemaal 'in'. Ik zie overal vrouwen lopen in fel rode jurken. En dan denk je dat ze zo dressed-up zijn omdat ze naar een feestje gaan of iets dergelijks, maar nee hoor, gewoon naar werk, de kerk, of omdat ze er simpelweg zin in hebben. Zal ik dat ook doen? Wat denk jij? ;)

In de media:

Check out de WNM Pinksteractie (15-23 mei) waar het Lulu project 'boegbeeld' is! Via deze actie vragen ze jullie aandacht om missionarissen zoals ik te ondersteunen zodat wij ons werk kunnen blijven voortzetten. Wil je ons liever via een andere weg supporten? Dat kan ook! Klik hier om te lezen hoe. Ontzettend bedankt voor alle steun

Voor actuele updates over onze Lulu activiteiten, neem dan een kijkje op onze Facebook pagina www.facebook.com/luluproject

Lieve groetjes van ons!

Jacob en Susanne