Lieve mensen,
Het is alweer juni! Twee maanden sinds ons laatste bericht. Ik heb de behoefte jullie te schrijven in deze bizarre tijd! In 12 minuten leestijd vertellen we jullie hoe wij de Corona situatie hier in Tanzania ervaren, het succes van onze 'Covid-19 Relief Initiative', enkele leuke weetjes, een belangrijke oproep voor de ondersteuning van kraampakketten, en het aangrijpende verhaal van 'mama Nena'. Veel lees plezier! En mocht je ons willen berichten of een kaartje sturen, kijk dan even hier voor onze contactgegevens. We hebben al enkele lieve kaartjes ontvangen, dus ze komen goed aan!
Owww... voordat ik het vergeet, eerst het volgende: mijn lieve tante Regina kwam met het idee om haar gekochte gekko's en hangers (weet je nog, onze safe-our-talents actie, zie voorgaande blog post!) te geven aan een gezin hier. Om zo een ander ermee te verblijden! Ik vind het een ontzettend leuk idee en scheelt mij ook weer sjouwen naar Nederland hihi.
Wij hebben dit gegeven aan Angela en Patrick (staat niet op de foto) en hun drie kinderen Diana, Peter, en Johnson. Jacob speelt vaak met hun. Wil je dat we dit ook doen met (enkele) van jouw gekko's/hangers? Stuur mij dan een mailtje met dit verzoek. In de eerstvolgende nieuwsbrief zullen er dan foto's volgen van nog meer blije mensen! De meiden van Lulu hebben heel hard gewerkt en bijna alle gekko's en hangers zijn al klaar! Aan elk product hangt ook een label met de naam door wie het gemaakt is en informatie over 't Lulu project. Wie weet kunnen we via deze weg nog meer meisjes bereiken om deel te nemen aan onze groepslessen en activiteiten. Ik hoor het graag! En voel je nu alsjeblieft niet verplicht... we begrijpen het ook heel goed als je het liever zelf wilt ontvangen. In dat geval hoef je niks te doen en kom ik het bij je brengen zodra we in Nederland zijn (dat vergt helaas nog wel wat van je geduld).
Watch till the end om Peter zijn lach te horen! Hij wilde graag die stickers op zijn ogen houden, prachtig toch?
"It is everything or nothing"
Ik kan er niet om heen om eerst wat te vertellen over de 'Corona situatie' hier. Nou ja, voor zover dat gaat, wat het is gissen in het duister. Niemand weet precies wat de cijfers hier zijn, wat de ernst is geweest of er nog is, de verhalen verschillen als dag en nacht. Niks vergeleken het 'georganiseerde' Nederland met mooie staafdiagrammen en elke dag een update. Het is maar net wat je prettig vindt... hier is er voor gekozen geen dagelijkse update te geven (al ruime enkele weken geen heldere cijfers) omdat dat alleen maar paniek in de hand werkt. Daar is iets voor te zeggen. De angst wordt weggelachten met een grote glimlach op het gezicht. Elke dag is voor vele mensen hier een uitdaging, er zijn andere (meer noodzakelijke zaken) om zich dagelijks druk om te maken, waarom zorgen maken over iets wat nog niet voor jouw persoonlijk en je gezin aan de orde is? 'Er moet gewerkt worden en eten op tafel komen voor vandaag'. Zo staan de meesten er hier in! Geen luxe om een lockdown te realiseren, want dat betekent honger en sterfte elke dag. Gelukkig heeft onze president dit niet ingevoerd. Alle scholen, hotels, bars en restaurants waren dicht sinds eind maart tot afgelopen maandag 1 juni. En je mocht niet samen komen in grote groepen, maar wel in de kerk en moskee. Men roept nu op de straten 'hamna Corona!' ('geen Corona'!), handwas gelegenheden worden weggehaald, en maar weinig mensen dragen nog een masker. De hoge scholen en de laatste klassen van de middelbare school zijn ook weer open, zo ook alle hotels etc. Geen verdere restricties op aantallen 'je kan toch niet je klanten weren omdat je de max van 30 personen hebt bereikt??' Nog buiten de discussie of dit hier überhaupt nodig is, is het is hier ondenkbaar, onacceptabel. Het is hier alles of niets! Ook zijn toeristen weer welkom en hoeven zij niet in quarantaine. Zodra de vliegtuigen weer op Tanzania vliegen, zullen de toeristen (durven te) komen? Mijn ouders zouden ons komen opzoeken vanaf 2 juli, maar dit stellen we voorlopig nog maar even uit. Dan redeneren we toch weer meer vanuit onze Nederlandse 'wat-als' cultuur ;) Ik denk oprecht dat het aantal Corona slachtoffers in Afrika is mee gevallen (combinatie van het warme weer, hoge luchtvochtigheid, en buiten-leven) maar de consequenties op de economie zijn wel overal voelbaar. Zo ook binnen onze groep meiden van het Lulu project. Klanten blijven weg en sommige producten zijn minder tot niet beschikbaar. Dit bracht ons op het idee om een 'Covid-19 Relief Initiative' te organiseren om zo de meiden en hun families een hart onder de riem te steken. We hebben in totaal 153 tassen rondgebracht met voedsel en Covid-19 voorlichtingsmateriaal waaronder een katoenen masker. We zijn de Beemster Kerk ontzettend dankbaar voor het mogelijk maken van deze actie! Zo ook dank aan stichting Akwaaba en stichting Cura II; door jullie bijdragen hebben we meer dan 1500 wasbare maskers gemaakt en verkocht! (Klik hieronder naar rechts voor meer foto's).
"We choose love and fun, above fear"
De basisscholen zijn tot op heden nog dicht en Jacob krijgt online lessen doorgestuurd. Dat is de luxe van een internationale school, die vele lokale scholen niet hebben, laat staan dat de kinderen (of hun ouders) internet thuis hebben. Of ze halen het huiswerk op van school 1x in de week en brengen het daarna terug om nieuw werk te krijgen. Vele kinderen helpen de ouders nu op het land en in het huishouden omdat er nu extra monden gevoed moeten worden (vele kids krijgen normaal gesproken een maaltijd op school). Home-schooling is voor Jacob een grote uitdaging en hij is soms verdrietig. Hij mist zijn vriendjes hier in TZ en in NL nu extra. In zijn beleving begon hij net vriendjes te maken en toen kwam Corona! Desondanks proberen we ons te focussen op wat het wél brengt; meer speeluren, genieten van onze tuin, nieuwe plantjes planten, bananenboom planten, de buitenmuur een likje verf geven, spelen met de buurkindjes en met Buddy onze lieve pup, een mooie wandeling maken, cake bakken, (op gepaste afstand) de mensen om ons heen beter leren kennen, Swahili leren, en ga zo maar door..! Op zondag ochtend gaan we naar het SMA missiehuis en dan is dat uurtje dienst in de kapel een blessing! Een kadotje voor mezelf om even alleen te zijn (lees: in ieder geval zonder kids haha!) en bezinning over wat er gaande is om ons heen, in Nederland, in de wereld. In gedachten en gebed zijn we vaak bij elkaar! Ook is er dankbaarheid dat wij en de mensen om ons heen - hier dichtbij en ver weg - gezond zijn. Het zijn de kleine gebaren die deze tijd goed maken; de buurvrouw die ons spontaan een tros bananen komt brengen, de versgebakken koekjes die we langsbrengen bij Jacob's vriendinnetje, een spontane video call met een dierbare vriendin, een kaartje ontvangen uit Nederland, de oude oma van Jacklinne (Lulu) die ons persoonlijk bedankt via de telefoon voor het voedselpakket...Love&kindness knows many ways...!
Wist je dat...?"
... We twee keer een slang in huis hebben gehad? Gelukkig stond onze watchman paraat om te helpen.
... Een soort van pantoffels in de mode zijn? Het zijn gewone slippers of instapschoenen maar dan met veel dons er boven op. Mij niet gezien haha!
… Mijn quilty pleasure versgebakken brownies zijn gemaakt van bruine bonen en cacao? Het liefst s'avonds in alle stilte met een kop thee erbij...
... Jacob tegenwoordig meer Swahili spreekt dan Engels? Doordat hij zoveel met de buurkindjes speelt!
... Een bananenboom héél snel groeit? Binnen een week zit er al een nieuw blad aan... verwondering!
... Jacob en ik tegenwoordig gelijk naar bed gaan om 21h? En we klokslag 7h opstaan...slaap koppen zijn we! Maar we doen dan geen siësta ;) Het is hier het hele jaar rond 19h donker.
... We nu de droge periode in gaan? Er valt nu geen druppeltje regen. Dit betekent elke dag een laag stof in huis (en in je neus...bah...).
... We eindelijk goed kunnen (video-) bellen! We hebben nu goed internet thuis. Zo fijn om een goed gesprek met thuis te kunnen voeren!
... We het water uit de kraan eerst koken en daarna door een filter halen voordat we het kunnen drinken? Stel je eens voor... hoe zou dat voor jou zijn?
... Ik sinds kort deel uit maak van een app groep voor 'moeders in Mwanza'? Ik kan niet wachten om die moeders te ontmoeten!
... De opbergkast op kantoor af is? Met dank aan tante Karin en de Kritische Gemeente Ijmond. We zijn er heel erg blij mee.
... Onze hond Buddy zoveel plezier en liefde geeft? En dat ze zelfs het vertrouwen wint van de kinderen en volwassenen bij ons in de buurt? De mensen zijn hier veelal bang voor honden (logisch, want het zijn vaak straat-of waakhonden, die nul opvoeding krijgen). Nu zien ze dat het ook anders kan!
... baba Jacob deze maand naar Mwanza gaat verhuizen? Zijn 300 kippen verhuizen ook mee ;) Jacob heeft hem al maanden niet gezien, en kijkt er naar uit om structureler tijd met baba door te kunnen brengen. Ook voor mij prettig, als hij af en toe bij Akimu kan zijn & logeren. En Akimu is klaar met zijn masteropleiding Rechten, joepie! Nu nog een goeie baan!
... je niet je cakeje (of iets anders zoetigs) kan laten staan, want binnen een korte tijd zitten er tientallen mieren op! Alles bewaren we in bakken zodat de 'dudu's' (verzamelwoord voor insecten / kleine beestjes) er niet snel bij kunnen. Zelf in de koelkast staat het niet altijd veilig! ik heb al een aantal keer mijn koelkast vol mieren gehad (waren op bananenjacht).
OPROEP: doneer een kraampakket aan 1 van onze 15 jonge moeders! En ontvang als dank een blije mama & baby foto met een kort verhaal er bij :)
In tijden van Corona zijn er 7 jonge moeders in onze groep bevallen van een kindje en 5 vrouwen kunnen elk moment bevallen! Normaliter ontvangen zij een kraampakket, dit in samenwerking met stichting MommaLov die hen koppelt aan een zwangere moeder in NL, maar omdat het te riskant was om de spullen te kopen op de overvolle markten en het langs te brengen hebben we dit tijdelijk moeten stoppen en zijn zij niet aan een moeder in Nederland gekoppeld... Nu de tijden hier wat beter lijken te worden, willen we deze moeders als nog verblijden met hun kado die ze hard nodig hebben! Helpen jullie mee dit mogelijk te maken? Een pakket kost in totaal 68,- euro en bestaat uit een babybadje, wasteil, plaspotje, babyzeep, babylotion, babykleding, thermoskan, muggennet, voedsel, en meer! Je kunt elke gewenst bedrag overmaken (alle beetjes helpen!) op NL12ABNA0400614030 t.n.v. Bresillac Foundation o.v.v. 'Susanne 2483 - kraampakket'. Mocht je een compleet kraampakket van 68,- euro willen doneren stuur mij dan even een mailtje, want als dank sturen wij je dan een blije foto van de moeder en haar kindje! Met een kort verhaaltje er bij. Uiteraard alles met toestemming van de moeder.
Namens alle (aanstaande) moeders van LULU - Asanteni sana! Dankjulliewel!
En ken je iemand die zwanger is of ben je zelf in verwachting? Neem dan even een kijkje op de website van MommaLuv, op deze pagina staat helder uitgelegd hoe ook jij een verschil kunt maken voor een moeder en kindje in een ontwikkelingsland (én onnodige kraamkado's voor je eigen kindje kunt voorkomen). Zo kunnen we onze toekomstige moeders blijven helpen!
Voor de fanatieke lezers onder ons: hieronder het verdrietige maar ook inspirerende verhaal van 'mama Nena'.* uit privacy redenen zijn de namen veranderd en wordt de naam van de hulporganisatie niet genoemd. Je mag wel raden wie 'Sanne' is ;)
"Some people come into your life as blessings, others as lessons"
Haar naam is Veronique, 39 jaar, en moeder van twee kinderen, een jongetje Bakari (5jr) en een meisje Nena van bijna 7 maanden. Sinds enkele maanden leeft ze op straat of soms een nacht bij iemand die haar onderdak biedt. Haar man heeft haar lange tijd geleden verlaten (is niet traceerbaar) en haar zoontje woont tijdelijk bij iemand anders, omdat dat een mond te veel voeden was. Ze kon de de huur van 6000tsh (ongeveer 2,50 euro) per maand niet langer betalen en is met een tas vol kleding vertrokken. Sindsdien is ze afhankelijk van de goedheid van de mensen om haar heen. Op een dag ligt ze te slapen voor een zwarte poort waar priesters en missionarissen wonen. Ze wacht tot dat er iemand naar buiten komt, en zo geschieden. Een missionaris, genaamd Sanne, stapt naar buiten op weg naar de winkel en ziet haar liggen. In een oogwenk beslist ze de moeder wakker te maken en te vragen of ze 'okay' is... Ze vertelt haar enigszins verward, maar openhartig haar verhaal. Het jonge meisje Nena die naast haar moeder ligt kijkt met een grote glimlach naar Sanne met haar blauwe ogen. Nena is ondervoed, kale plekjes op haar hoofdje, en uitslag op haar lichaam. In de dagen die volgen komen ze vaker even bij Sanne langs voor wat eten, wassen van haar kleding, het badderen van haar baby en een klein praatje.
Sanne twijfelt niet langer er neemt contact op met een hulporganisatie die vrouwen zoals Veronique helpen een nieuwe start te maken door onderdak te regelen, haar voorzien in de noodzakelijke spulletjes (zoals een bed, matras, kookgerei), babymelk, en een startkapitaal om een eigen handeltje op te zetten. Ze adviseren Sanne om eerst naar het ziekenhuis te gaan voor een medische check. Moeder Veronique stemt in en samen gaan ze naar de kliniek. Veronique is HIV positief (wat ze al een aantal jaar weet en waarvoor ze gratis HIV-remmers kan ophalen bij een ziekenhuis) maar haar baby Nena is nooit getest, terwijl ze wel borstvoeding geeft (kans op transmissie, maar wat moet ze anders?). Ze krijgen een aantal medicijnen mee en een verwijzing naar een ander ziekenhuis waar ze HIV/AIDS moeder-kind consultaties doen. Nena weegt maar 4,5 kg. Diezelfde middag gaan ze ook nog bij die organisatie langs voor een eerste kennismaking en gesprek met hun sociaal werkers. Als snel wordt besloten om Veronique te helpen. Er is alleen één grote uitdaging... zal Veronique kunnen stoppen met alcohol drinken...? Door alle ellende in haar leven is dit haar toevlucht geworden, een manier om voor een moment haar zorgen te vergeten. Niet meer voor uit willen of durven kijken. Ze antwoordt de sociaal werker met "ik weet het niet" en de tranen rollen over haar wangen.
Later die week spreekt de sociaal werker af met Veronique om die ochtend opzoek te gaan naar een kamer die ze kan huren (de organisatie betaalt de eerste maanden tot dat ze het zelf kan). Maar Veronique komt niet. De uren verstrijken en rond het middaguur komt ze opeens aanrennen met paniek in haar gezicht! Sanne loopt haar tegemoet en Veronique zegt "ow het spijt me zo, ik ben veel te laat!". Ze heeft zichtbaar gedronken vannacht en te lang haar roes moeten uitslapen. Sanne probeert haar gerust te stellen en zegt haar "je bent moedig, want je bent gekomen". Sanne belt de sociaal werker en alsnog vertrekken ze samen met goede moed opzoek naar een woonruimte. Sanne blijft achter met de hoop dat het goed zal komen, maar niets blijkt minder waar... de sociaal werker vertelt Sanne achteraf; Veronique sloeg om, ze kreeg wantrouwen en geloofde niet dat de organisatie dit voor haar wilde doen/regelen, ze werd boos omdat haar gevraagd werd tegen die tijd een foto te maken (t.b.v. donoren) waarvoor ze hen verweet dat ze slechte dingen met die foto zouden willen doen, etc. De boel escaleerde zo dat ze besloten weg te gaan en Veronique achter te laten op de plek waar het gebeurde. Sanne blijft achter met vragen: wat gebeurde er daar precies? Waarom sloeg het in ene om in wantrouwen? Gingen we te snel? Hoeveel kan een mens meemaken dat je bijna niemand meer durft te vertrouwen?
De mensen in de buurt adviseren Sanne om haar "te laten gaan, ze is het niet waard, ze is een alcoholist". Dat doet pijn. Ieder mens is het waard geholpen te worden, een kans te krijgen. Haar woede en wantrouw komt ergens vandaan, ze heeft pijn, heel veel pijn. Ze wilt een goede moeder zijn, maar het lukt haar niet (meer). Ze zegt tegen Sanne dood te willen gaan, maar niet kan omdat ze van haar dochter houd. In de nacht als ze buiten slapen, houd ze haar dochtertje stevig vast, bang dat iemand haar van haar afpakt. Hoe komt ze aan de alcohol zou je denken? Heel simpel...ze doet kleine klusjes voor mensen of ze verkoopt spullen en eten door die ze van anderen krijgt. Lokaal bier is hier spot goedkoop. Twee dagen na de escalatie komt Veronique onverwachts bij Sanne langs. Sanne is niet boos en probeert naar Veronique's kant van het verhaal te luisteren zonder oordeel. De boosheid zat nog in Veronique haar stem. Het laatste wat Sanne zegt is "De hulporganisatie wilt je nog steeds helpen, de deur staat voor jouw open, maar je moet de stap nu zelf durven zetten. Maak de juiste beslissing voor de toekomst van je kinderen." En toen was het stil. Tranen. Tot slot eten we wat fruit samen en Veronique haalt uit haar volle tas een paar dierbare foto's van de tijd 'toen alles nog goed was'. Het is de herinnering die blijft en ze elke dag met zich mee 'draagt'...
End note: De les is voor mij dat niet iedereen geholpen kan of wilt worden. Iedereen heeft zijn eigen verhaal en die moet gerespecteerd blijven. In een tijd van een seconde had ik besloten haar aan te spreken op die dag dat ik naar de winkel wilde gaan. Wat als ik dat niet had gedaan? Toch haal ik moed uit vrouwen zoals Veronique. Zij is niet de enige helaas. Vele vrouwen in Tanzania worden door hun man 'zomaar' achtergelaten. Sommige lukt het om er weer bovenop te komen, anderen niet. Het is de harde realiteit. Psychiatrische zorg staat hier nog in zijn kinderschoenen. Veelal wordt er door het dorpshoofd in samenspraak met de dorpelingen - dan wel de politie - besloten wat er 'met zo'n iemand moet gebeuren'. Mijn rol als missionaris is daarin zeer beperkt, laat staan als buitenlandse. De valkuil is om te beredeneren vanuit mijn eigen sociaal-culturele kader (wat wij vinden wat goed/fout is of (on)rechtvaardig), maar deze moet ik op dat soort momenten durven los te laten en kijken wat in deze Tanzaniaanse context wijsheid is. Om toch positieve verandering teweeg te kunnen brengen die ondersteund wordt door de mensen hier.
Wil je graag persoonlijk reageren op dit verhaal? Stuur mij gerust een mailtje of appje.
Bedankt voor het lezen van deze nieuwsbrief en een lieve groet,
Susanne
en Hi5 van Jacob