Sinds dat we terug zijn van ons bezoek uit Nederland, hebben we het druk (vandaar ook mijn verlate post!)! Eigenlijk een beetje chaotisch. Ik zie ook veel ‘chaos’ om mij heen, maar dan de georganiseerde versie ervan. Wist je dat? Dat chaos niet altijd echt chaos hoeft te zijn? Of misschien voor de buitenstander ziet het er zo uit, maar voor degenen die ermee werkt is het goed georganiseerd. Georganiseerde chaos dus.
Bijvoorbeeld de lokale markt hier waar wij onze boodschappen doen; in het begin vond ik het maar een rommeltje en begreep ik niet waarom het niet wat beter en netter georganiseerd kon worden, maar gaandeweg ben ik gaan begrijpen dat zo’n markt goed georganiseerd is (naar gelang de middelen de mensen hebben) en dat er bijvoorbeeld afspraken zijn of wie wat waar verkoopt en voor hoeveel. Het is ook maar net wat men belangrijk vindt; hier hecht men zich niet zo veel aan hoe iets er uit ziet en of een tafel bijvoorbeeld nou recht of scheef staat, als het maar zijn functie dient.
Het stroomsysteem in Mwanza is chaos. We hebben tegenwoordig nog maar stroom ongeveer om de dag. Het schijnt dat ze bezig zijn met een nieuw power systeem aanleggen, maar we ontvangen maar weinig informatie hier over en het stroom schema is verre van consistent. Jacob heeft zijn brommer verkocht waarvan we nu een solar panel (met batterij en converter) hebben aangeschaft. Goed genoeg voor licht en het opladen van telefoon en laptop! Jammer voor het eten in de koelkast, dan maar kleine boodschappen doen en zo min mogelijk vis/vlees/melk producten bewaren. Het is even behelpen! Nog minimaal zes maanden zal het zo zijn. Maar als ik dan de beelden zie van de oorlog in Israel dan vind ik weer dat we niet mogen klagen. Dat is pas ontzettende chaos waar ik heel erg verdrietig van ben. Na al die oorlogen in de wereld heeft de mensheid nog steeds niets geleerd? Al die onschuldige levens die verloren gaan? In en in triest. In gedachten ben ik vaak daar. Laten we meer liefde en begrip naar elkaar tonen en elkaars verschillen bewonderen. Ik probeer hier soms met mensen uit de community over te praten, maar velen leven in een 'kleine bubbel' en weten er niet van. Ze worden niet tot weinig blootgesteld aan internationaal nieuws en/of zoeken het niet op. Ik herken dit en ervaar soms ook dat ik in die bubbel zit. Soms lekker veilig, andere keren ook beperkend/benauwend.
Het verkeer hier is op het eerste blik ontzettend chaotisch en alles rijdt en wandelt op dezelfde weg (wandelaars, fietsers, brommers, auto’s, vrachtwagens, straathonden). Toch doet ervaring leren dat er hier ook regels zijn. En dan nog geen eens de verkeersregels zoals die door de overheid zijn opgesteld maar meer regels die sociaal aanvaardbaar zijn geworden en die zo’n beetje het merendeel toepast. Hier heeft rechts bijvoorbeeld niet altijd voorrang, je moet gewoon de snelste zijn (als eerste aanstalten maken) haha! En mocht je stoppen voor het zebrapad dan doe je je beide knipperlichten aan, zodat de persoon achter je weet dat je stopt om mensen te laten oversteken. Ik wil niet zeggen dat dit altijd goed gaat, want het aantal ongelukken is nog altijd enorm, maar ik probeer maar aan te geven dat ik gaandeweg deze chaos heb leren begrijpen en mij goed daarbinnen kan bewegen. Vorige week stak een moeder met baby op haar rug zomaar de weg over zonder naar recht te kijken (waar ik vandaan kwam met de auto, we rijden hier links). Ik moest direct op mijn rem trappen waardoor de auto achter mij volop in mijn bumper reed. Gelukkig was iedereen ongedeerd, maar de schrik zat er goed in.
A tiny little dust of hope is all I need to keep going.
We helpen 64 studenten van vorig jaar aan een start kapitaal om een eigen handeltje op te zetten. Nu hadden we bedacht alleen de beste studenten te selecteren op basis van hun participatie tijdens de business trainingen en de kwaliteit van hun plan, maar na de selectie veroorzaakte dit zoveel onrust! Ouders waren boos en alle studenten vreselijk teleurgesteld (ondanks dat we de selectie proces vooraf mondeling en schriftelijk hadden uitgelegd aan studenten en ouders). Uiteindelijk hebben we als groep her-besloten om het totaal kapitaal gelijk te verdelen; dan maar een kleiner bedrag, maar dan heeft iedereen in ieder geval iets..! Tijdens dit proces moest ik goed luisteren, loslaten, en meebewegen. Het belang van een groep is groter en belangrijker dan dat van een individu. Het was even totale chaos, maar nu is iedereen weer blij en is het bijzonder om te zien wat de meiden voor elkaar krijgen! Ik wil ze allemaal persoonlijk opzoeken en tot zover hebben we 25 meiden bezocht, nog 39 te gaan! Ik zie hoop in hun ogen en weet dan weer waarom ik dit allemaal doe. De ene verkoopt vis, ijs, soep, houtskool, schoenen, thee/ontbijt, eigen gebakken brood, opent een groenten en/of fruit stal, maakt kleedjes, verkoopt eenden en/of kippen, of koopt haar eigen naaimachine - het is er allemaal! En er zijn dromen... sommige sparen om hun handeltje uit te breiden of daarna iets groters te doen. Ik ben blij om te zien dat het merendeel deze kans serieus heeft aangepakt na al die intensieve trainingen die we gegeven hebben! Dit soort initiatieven hebben heel veel impact. Met een beetje extra (dag)inkomen kunnen ze nu beter voor hun gezin zorgen en henzelf. Hieronder een aantal foto's (slide naar links).
De groep meiden die doof zijn hebben de krachten gebundeld en zijn samen een werkgroep gestart onder de naam Jikwamue Girls Deaf Group onder begeleiding van Ester, 1 van de krachtigste vrouwen die ik tot nu toe in mijn leven ontmoet heb; met hart en ziel zet zij zich in voor deze kwetsbare groep. Sommige meiden worden thuis verstoten en dan vangt Ester ze (tijdelijk) op en bemiddelt ze tussen familieleden. Ze hebben naaimachines etc. aangeschaft en ze komen enkele dagen per week samen bij Ester thuis wat hun tijdelijke werkplek is. I see them rise and SHINE!
Being a mother, wife, worker, and servant/volunteer (in many ways) is learning about strengths I didn't know I had.
Sinds dat we terug zijn uit Nederland ervaar ik in mijn privé en werk leven aardig wat chaos - ook weer de georganiseerde versie - of in ieder geval dat probeer ik haha! Ik probeer het huishouden goed draaiende te houden, de zorg voor kleine Nelson (heerlijk ondernemend, kun je geen seconde uit het oog verliezen nu hij kruipt en begint te lopen!), de veranderende benaderingen voor (pre-)puberende Jacob, het afronden van de Lulu activiteiten voor dit jaar (rapporten schrijven, diploma uitreiking voorbereiden 29 november), kraampakketten rondbrengen (dit gaat gewoon door, babies houd je niet tegen), 64 studenten opzoeken die een eigen kleine handeltje zijn gestart (heuvels klimmen, zweten bij 30+ graden, etc.), school bestuur functie vervullen, vrijwilliger zijn tijdens school events (en dat zijn er veel) en bij de kerk, en dan nog al die feestjes en trouwerijen waar we worden uitgenodigd (en niet altijd heen gaan). Owja en ook nog een yoga training volgen omdat ik graag yoga trainer will worden (in de trant van 'ik doe wat voor mijzelf/probeer fitter te worden/er is vraag naar.'). Waarom zitten er niet meer uren in een dag?! Mijn gezondheid liet me weten een stapje terug te moeten doen, want ik had een flinke blaasontsteking opgelopen en moest vijf dagen antibiotica injecties krijgen. Ik ben er nu weer bovenop! Lau en ik zijn een super team samen en ik ben blij dat we dit leven samen hebben gekozen. Bijna geen 1 dag is het hier saai (er gebeurt altijd wel iets) - soms reuze vermoeiend - maar IK LEEF!
All our dreams can come true if we have the courage to pursue them.
De laatste 'chaos' waar ik het over wil hebben is toch wel een hele leuke en spannende. Ik sta er werkelijk mee op en ga er mee naar bed....dat heb ik vaak als ik in de ‘creatie modus’ zit...! maar eerst...
Lulu bestaat dit jaar 10 jaar! En dat gaan we vieren op 29 november tijdens de diploma uitreiking van de studenten van dit jaar. Het project wat in 2013 door Corine 't Hart is opgezet en ik in 2019 heb overgenomen is een success! We hebben over 1000 jonge vrouwen life skill trainingen gegeven, heel veel handwerklessen en workshops gegeven, business trainingen verzorgt en vrouwen geholpen een eigen handeltje op te zetten, wasbare inlegkruisjes gemaakt en deze uitgedeeld, en over 300 kraampakketten bezorgd, en nog veel meer... maar het gaat erom dat we hun levens hebben 'geraakt' en dat we ze de skills & vaardigheden hebben proberen mee te geven om hun levens te verbeteren.
Voor volgend jaar hebben we een nieuwe plan! In een van mijn vorige blogs heb je vast een keer gelezen dat we een droom hebben om een werkplek te bouwen voor jongeren. Een plek waar ze gereedschap en (naai-)machines kunnen huren om eigen producten te maken die ze kunnen verkopen via de aangesloten winkelruimte. Daarnaast life skill training aanbieden op het gebied van gezondheid, relaties, en ondernemerschap (zowel voor jongens als meiden). Ervaring doet leren dat er zoveel jongeren in Mwanza zijn die echt wel wat kunnen maken of zelfs een diploma hebben van een handwerkschool, maar geen plek hebben om te werken dan wel geld om het een en ander zelf aan te schaffen. Nu komen wij met de oplossing: we gaan een 'WORK&SHOP' centrum bouwen!
We zaten heel erg in de (nodige) chaos fase maar er komt nu steeds meer helderheid; over de missie, locatie, het team, het bouwplan! Mijn partner Laurent gaat ook een grote rol spelen in dit plan (zonder hem durf ik het simpelweg net aan). Eindelijk krijgt dan al dat gereedschap wat we vorig jaar gedoneerd hebben gekregen van stichting Gered Gereedschap een mooie bestemming. De Lulu activiteiten zoals we die kennen worden voorlopig op een lager pitje gezet, omdat ik tijd nodig heb op dit nieuwe plan goed op te zetten. Ook wil ik minder donorafhankelijk zijn en daarom zal deze workshop zo opgezet worden dat het uiteindelijk zelfstandig zal draaien met een zo laag mogelijk overhead. We gaan meer de kant op van een social enterprise waarbij we de verantwoordelijkheid bij de jongeren laten. Ik ben er van overtuigd dat je dan het beste bij ze naar boven haalt! Een aantal donoren hebben al toegezegd ons te zullen ondersteunen, doen jullie ook mee?! Jullie hulp zal hard nodig zijn om deze droom te verwezenlijken. Een fondsenwervingscampagne is in de maak en zal gelanceerd worden in december. Houd je mijn website goed in de gaten?
Heel veel liefst uit (chaotisch) Mwanza,
Susanne
App of mail me mocht je het leuk vinden mij persoonlijk een reactie te sturen!
beentjesintanzania@hotmail.com / +255747996751
En wie benieuwd is hoe we het in Nederland hebben gehad; heel erg leuk! Zo bijzonder om met het gezin thuis te zijn; familie en vrienden die Laurent en Nelson voor het eerst hebben ontmoet. We hebben een goede tijd gehad en de weken vlogen voorbij. Genoten van al het lekkere eten en drinken, het zien van Hollandse landschappen (de polder, strand, de bossen), fietsen, varen, wandelen, skeeleren. Dank aan iedereen die ons met open armen heeft ontvangen! En is het niet gelukt elkaar te zien? Hopelijk een volgende keer!
